ولوله عشق

روی تو ببرد ازدل ماهرغم رويی

آخربترحم سرموئی نگران را

که آهی بودش تعبیه درهربن موئی

کم می نشود تشنگی ديده ی شوخم

با آنکه روان کرده ام ازهرمژه جويی

ای هرتنی ازفکر تو افتاده به کنجی

وی هردلی از شوق تو آواره بسوئی

ما يکدل و تو باک نداری که برآئی

هرلحظه بدستانی و هرروز بخوئی

برهم نزند دست خزان بزم رياحين

گرباد به بستان برد اززلف تو بوئی

درکان نبود چون تن زيبای تو سيمی

ازسنگ نخيزد چون دل سخت تو روئی

با اين همه ميدان لطافت که تو داری

سعدی چه بود درخم چوگان توگوئی

                ****

چه كنم و چه سان گويم از چه چيزي و  چه تصويري و چه تصوري لب به سخن گشايم ، چه فرجامي و چه عاقبتي دركاراست ، و چه  هيجان و ولوله اي دراوج ، تجلي گر است ، درهرجا و هرديارو سرزميني بنگري نشاني  ازولوله و شور و هيجان و غلغله او درميان است ، اين چه نوع عشقي است كه همه جارا  درسيطره خود قرارداده  است و كل كائنات و كل عالم هستي درذوق و هيجان او بسرمي  برد ، هررنگي و هردلي بخاطر او و براي او مي تپد باديدن روي او غموم قلوب زدوده مي  شود درهرسرموئي او ترحم خاصي نهفته است و درهربن مويش آهي به گونه خاصي تعبيه شده  است كه بيندگان را به دريچه و روزنه ي ديگري هدايت مي نمايد و دنيائي نو دربرابر  ديدگان مي گشايد و اشكهاي رواني برمژه هاي بي نهايت جاري مي سازد و انسانهاي بي  شماري ازفكر و تامل او به كنجي نشسته اند و دلهاي بسياري از شوق و هيجان او دركوه و  دشت و دمني آواره و متحير مانده اند ، چه بسا يكدلان و متحداني لحظه وصال را  روزشماري مي كنند و مداوم درپي فرصتند گرفتاريهاي  روزگار، دست خزان ، بگو مگو  هاي  زمان هرگز نمي توانند بزم رياحين و مشتاقان اورا برهم زنند اگر باد صبا  دمي از زلف تو برپيكره هستي ما بياورد تا تحول عظيمي دروجود ما رخ دهد و بستان خزان  زده دل ما به سرسبزي و نشاط مبدل گردد ، زيبائي تو با هيچ كان و معدني قابل مقايسه  نيست ، زيبائي همه كان ها و معدنهاو غيره با وجود تو پا به عرصه عالم مي نهند ، دل  تو با  دل سنگ قابل قياس نيست با  اين همه ميدان لطافتي كه داري قابل  سنجش  با هيچ موجودي نيستي ، لطافت و زيبايي و فعل و انفعالات  تمام  موجودات هستي ازتو و اراده توست ، منظور از تو دراين مقال همان وجود مقدس و بي  نهايت اوست .